Pracownik niepełnosprawny pracuje 8 godzin

Zgodnie z aktualnie obowiązującymi przepisami czas pracy pracownika niepełnosprawnego nie może być wyższy niż 8 godzin na dobę i 40 godzin w tygodniu (art. 15 ust. 1 ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych). Dotyczy to pracownika z lekkim stopniem niepełnosprawności. Tymczasem osoby bez orzeczenia o niepełnosprawności mogą pracować maksymalnie 8 godzin na dobę i przeciętnie 40 godzin w przeciętnie pięciodniowym tygodniu pracy. Celowo przy niepełnosprawnych pominięto słowo „przeciętnie”. Użycie tego słowa pozwala na różne modyfikacje czasu pracy w tygodniu poprzez np. krótsze zatrudnienie jednego dnia, a wydłużenie liczby godzin innego dnia. Przy zatrudnianiu niepełnosprawnego pracownika przepisy na to nie pozwalają. Co więcej, osoba niepełnoprawna nie może być zatrudniania w porze nocnej i w godzinach nadliczbowych.

Kiedy niepełnosprawny pracuje 7 godzin?

Niższy wymiar czasu pracy obowiązuje osoby ze znacznym lub umiarkowanym stopniem niepełnosprawności. Osoby te mogą najdłużej pracować 7 godzin dziennie i 35 godzin tygodniowo (art. 15 ust. 2. ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych).

Kiedy niepełnosprawny może pracować w godzinach nadliczbowych?

Powyższe normy nie mają charakteru bezwzględnie obowiązującego. Warto przyjrzeć się art. 16 omawianej ustawy:

1. Przepisów art. 15 nie stosuje się:
1) do osób zatrudnionych przy pilnowaniu oraz
2) gdy, na wniosek osoby zatrudnionej, lekarz przeprowadzający badania profilaktyczne pracowników lub w razie jego braku lekarz sprawujący opiekę nad tą osobą wyrazi na to zgodę.
2. Koszty badań, o których mowa w ust. 1 pkt 2, ponosi pracodawca.

W związku z powyższym osoby niepełnosprawne zatrudnione przy pilnowaniu mogą pracować dłużej. Kolejnym przypadkiem jest wyrażenie zgody przez lekarza na wniosek niepełnosprawnego. Taką zgodę może wyrazić lekarz przeprowadzający badania profilaktyczne pracowników lub lekarz sprawujący opiekę nad niepełnosprawnym. Koszty badania lekarskiego ponosi pracodawca. Dwa wymienione przypadki pozwalają na niestosowanie się do maksymalnych norm czasu pracy zawartych w art. 15 ustawy. Będzie więc również możliwe zatrudnianie niepełnosprawnego w porze nocnej i godzinach nadliczbowych.

Przerwy w pracy dla niepełnosprawnych

Każdy pracownik, bez względu na to czy jest niepełnosprawny czy nie, ma prawo do przerw w pracy wymienionych w art. 134 § 1 Kodeksu pracy:

  • co najmniej 6 godzin pracy na dobę – przerwa 15 minut
  • praca ponad 9 godzin – dodatkowa przerwa trwająca co najmniej 15 minut;
  • praca ponad 16 godzin – dodatkowa przerwa trwająca co najmniej 15 minut.

Niepełnosprawni mają ten przywilej, że oprócz Kodeksu pracy dodatkową przerwę przyznaje im ustawa w art. 17. To kolejna 15-minutowa przerwa przeznaczona na gimnastykę lub odpoczynek. Wliczana jest do czasu pracy.

Krótszy czas pracy niepełnosprawnych a wynagrodzenie

Na to pytanie odpowiedź daje art. 18 ustawy, zgodnie z którym niższe normy czasu pracy dla niepełnosprawnych nie powodują obniżenia wynagrodzenia za pracę:

1. Stosowanie norm czasu pracy, o których mowa w art. 15, nie powoduje obniżenia wysokości wynagrodzenia wypłacanego w stałej miesięcznej wysokości.
2. Godzinowe stawki wynagrodzenia zasadniczego, odpowiadające osobistemu zaszeregowaniu lub zaszeregowaniu wykonywanej pracy, przy przejściu na normy czasu pracy, o których mowa w art. 15, ulegają podwyższeniu w stosunku, w jakim pozostaje dotychczasowy wymiar czasu pracy do tych norm.

Podstawa prawna

Ustawa z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz. U. z 2024, poz. 44)

Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 2023, poz. 1465)

 

Autor: Emilia Panufnik

Źródło: Dziennik Gazeta Prawna